Een bewogen week

Ik ben momenteel de meest bewogen periode van mijn verblijf aan het meemaken. Vrijdag (de 13de ;) ) is mijn metekindje Lieva geboren. Ik ben nu een ongelooflijk trotse en blije meter, maar ik vind het verschrikkelijk dat ik hier nog meer dan twee maanden zit vooraleer ik Lieva voor het eerst ga kunnen vastpakken. Ik voel me hier al een paar dagen enorm ambetant door. Maar chance dat er iets bestaat zoals het internet. Ik heb al veel foto's gezien en ik heb zelfs al geskypet met Lieva in het ziekenhuis :) . Dat maakt het toch allemaal wat dragelijker. 

Donderdag had ik afgesproken met Marissa, een Vlaamse die hier ook in de buurt woont. Ondanks dat we elkaar enkel al wat op facebook gesproken hadden, klikte het wel en hebben we uiteindelijk meer dan drie uur zitten praten over van alles en nog wat in een typische amerikaanse 'diner'. Het heeft me echt veel deugd gedaan om eens met iemand in het Vlaams te kunnen babbelen die wat hetzelfde meemaakt en de frustraties begrijpt die gepaard zijn met het aan de andere kant van de wereld te wonen. Zeker voor herhaling vatbaar.

En het feit dat ik in de VS woon, is me vandaag nog maar eens duidelijk geworden. Toen ik deze avond terug reed van de winkel met de fiets, was het uitzonderlijk druk op de baan en zag ik overal politiewagens en ambulances rijden. Ik zag niet direct tekenen van een verkeersongeval, wat toch het eerste is waar je als Belg of Europeaan aan denkt. Eenmaal thuis zag ik dat er een straat verder veel politielichten aanwezig waren. En ik zag ook dat ik meerdere mailtjes had gekregen van UMD Alerts: een waarschuwingssysteem van de unief. Er was blijkbaar een schietincident geweest op een paar honderd meter van mijn huis waarbij volgens de eerste berichten meerdere gewonden gevallen zijn. En het is niet de eerste keer dat ik zo'n mailtjes gekregen heb. Toen ik al in het systeem zat, maar nog in Delft woonde, is er op de campus een zwarte soldaat neergeschoten.  Het is toch altijd even slikken als je zo'n dingen leest, zeker omdat ik nog geen kwartier voor het incident exact op die plaats gepasseerd was met mijn fiets.

Tot slot was het ook nog wat stressen deze week. Voor het vak dat ik volg over amerikaans film en cultuur moest ik deze week een paper schrijven waarin ik één van de zes films die we tot nu toe gezien hebben moest analyseren op vlak van enkele sociale thema's. Ik koos voor de film 'Coming Home' uit 1978 over soldaten die gehandicapt terugkeerden van de Vietnam oorlog. Mijn opdracht was om aan te tonen hoe de film op bepaalde vlakken progressief is (in deze film was dit de representatie van de 'disabled soldiers'.) en op andere vlakken dan weer niet (hier: representatie van vrouwen). Ik wist niet goed hoe goed het zou lukken om hierover een essay te schrijven, maar het ging vlotter dan verwacht. Zeker omdat de prof mij ook goed geholpen heeft. Ik zat initieel wat vast bij het selecteren van een tweede scène om mijn argumenten te onderbouwen. Op aanraden van de prof heb ik dan maar de seksscène gekozen. Het is eens wat anders. Ik heb die scène een paar keer opnieuw moeten bekijken om die helemaal te analyseren op vlak van filmtechnieken (belichting, camerabewegingen, ...) ;) . Uiteindelijk was ik wel behoorlijk tevreden van mijn paper. Nu afwachten wat de prof ervan vond.

Tot de volgende